Ali Ünal - Bir devrin sonu

''Hz. Bediüzzaman (ra), “Her bâtıl mezhepte bir hakikat danesi bulunur ve bu mezhep, o dane üzerinde sümbüllenir.” der.

Şia, Ehl-i Beyt muhabbeti ve bağlılığı hakikati üzerinde sümbüllenmeye durdu; fakat bu hakikati mecrasından siyasî alana taşırıp siyasî bir hizipleşmeye âlet etti ve katı bir azınlık mezhebi olarak, tarih boyu mücadelesini hep Müslüman çoğunluğa karşı verdi. Hz. Ali’nin (ra) kuduz hastalığı olarak nitelediği Haricîlik, hükmün Allah’a ait olduğu hakikatine dayandı; fakat bu doğruyu yanlışa âlet ederek, yine katı bir siyasî klik, bir terör örgütü gibi vücut buldu ve yüz binlerce Müslüman’ın kanının akıtılmasına sebep oldu. Evet, din siyaset temelli tanımlanıp, siyasî‒sosyal bir ideoloji, özellikle bir muhalefet ideolojisi haline getirilince mecrasından sapar. Bu sapma, siyasetin ve ideolojik katılığın tesiri altında tarafgirlik ve “meleği şeytan, şeytanı melek gösteren” inatla birleşince şeytan ölçüsünde bir tehlike haline gelir ve Hz. Bediüzzaman’a “Şeytandan ve siyasetten Allah’a sığınırım.” dedirten de budur.

Birbirine zıt gibi görünen, fakat çıkış noktalarındaki ve yollarında takındıkları tavır itibarıyla aynı nitelikte iki akımdan biri olan Şiîlik İslâm tarihi boyunca varlığını sürdürürken, Haricîlik, İslâm dünyasının kurtuluş yolu aradığı son bir buçuk asrında pek çok özellikleri itibarıyla Neo-Selefîlik veya İslâmcılık perdesi altında yeniden vücut buldu. İslâm’ın temeli olan Tevhid’i siyaset temelinde tarif eden bu akım bir yandan bir ideoloji olarak pek çok ülkede çok sayıda Müslüman aydını, hattâ kitleleri etkisine alırken, diğer yandan, İslâm dünyasında Müslümanların ve İslâmî akımların ikide bir tenkiline de sebep oldu, zemin teşkil etti. Tarihlerimize 31 Mart Vak’ası olarak geçen hadise bu sebep olma ve zemin teşkil etmenin bir asırdır tekrarlanagelen şablonudur. Önce, İslâm’ı din olarak sindirememiş, hayata hayat yapamamış, zihinleri, kalbleri ve ruhları itibarıyla İslâm içinde yoğrulup şekillenememiş, onu bir muhalefet ideolojisi, siyasî bir akım gibi benimsemiş bazı aydınlar ve kitleler harekete geçirilmekte, tahrikle bazı suçlara itilmekte ve sonra da onlarla birlikte daha başka Müslümanlar ve İslâmî akımlar, tenkile tâbi tutulmaktadır. 31 Mart budur; Şeyh Said ayaklanması, Menemen hadisesi ve Türkiye’deki askerî darbelerin bir zemini budur; İhvan-ı Müslimîn’in başına gelenler ve en son “Arap baharı”yla özellikle Mısır’da maruz kaldıkları netice yine budur.

Evet, Türkiye’nin özellikle nihayet AKP iktidarıyla yaşadığı da farklı bir süreç değildir. İslâm ilim, ahlâk ve maneviyatı içinde bütünüyle yoğrulup şekillenemeden İslâm’ı siyasî bir ideoloji halinde benimseme, onu siyasete zemin kılma ve bu zemin üzerinde iktidara yürümenin varacağı başka bir netice olamazdı. Yolsuzluk, para ve güç zehirlenmesi, rüşvet çarkı, manevî-ahlâkî erozyon, halkı kamplaştırma, dış politikada fiyasko; suçüstü yakalanmayı hukuksuzluk, kanunsuzluk ve yaygarayla örtme çabası ve tarihte Haricîlerin yaptığı, Şia’nın yapageldiği gibi, İslâm’ı gerçekten temsil edenler aleyhinde her türlü yalan ve iftira üzerine kurulu bir propaganda ve karalama kampanyası. Ama, seçimlerin neticesi ne olursa olsun ve ülke çapında belki ağır bedeller ödenebilecek de olsa, inşaallah Müslüman kitleler kendilerine teorik olarak anlatılamayan gerçeği yaşayarak görecek, “Camia” ülke içinde ve dışında çok daha güçlenerek ve prestiji artmış olarak bu badireden çıkacak, Türkiye’de şimdiye kadar ona şüphe ile yaklaşan bir kesimle de aralarında sağlam köprüler kurulacak ve İslâm, artık gerçek temsili ve temsilcileriyle tanınır ve anılır olacaktır.''

http://www.forumankebut.n...erspektifinden-bugun.html